මා නම් සඳකි පොළවට බට..

සූර්ය රාජයා සයුරු පත්ලේ සැඟවෙන්න යද්දී සඳවතී සුපුරුදු ලෙසින් නිශායාමය එකළු කරමින් ගුවන් ගැබ වෙත පිවිසියා ය. කහ පැහැති සේද සළුව විසුරුවමින් ඇය රාත්‍රිය ඒකාලෝක කළේ ය. ලා කහ පැහැති රීදී සේලය මහ පොළොවේ ගස් මත, තැනිතලා මත ඇතුරූ ඈ තම සිරුරේ රශ්මි කදම්භයෙන් සුදු පාට මල් වලට ජීවය දුන්නා ය. කුරුළු කූඩූ වල නිදා සිටි චූටි කුරුළු පැටවුන්ට සීතල නොදැනෙන සේ ඈ සුළඟ ඈතට ඈතට තල්ලු කළා ය. සියල්ලම නිහඬය. 

තමාට අයත් කාර්යයන් අවසන් කළ සඳවතී වටපිට බැලී ය. හාත්පසම සිඹින ලද නිහැඬියාවෙන් ඇය වෙහෙසට පත් විය. ලොවම නිදිගන්නා වේලාවේ තමා පමණක්ම ලොව දෙස බලා සිටීම ඇයට වෙහෙසකර විය. සියල් දිනයන් ඒකාකාරීය.. ඇයට සිතුණි. "මගේ දිවිය නම් ඒකාකරි බවින් පිරුණු කිසිදු සතුටක් නැති දිවියකි." ඇය කීවා ය. තමා හැර අනෙකෙකු නැති මේ රැයේ තමාට පිළිතුරක් හමු නොවෙන බව ඈ සිතුවා ය. නොදැනීම ඈට සුසුමක් හෙළුනි. හදිසියේ ඈට කවුරුන්ද තමා අමතන හඬක් ඇසුණි.
"කවුරුන්ද ඒ? මා හට අඬගසන්නේ.." ඇය එදෙසට පාවී ගියා ය.


"සඳ රාජිණියනි..
ඔබේ රුව නම් මායාකාරී ය..
මන්මත් වන සුළු ය..
ඔබේ රුව විඳගන්න
ඔබේ පහසේ තැවරෙන්න
ඉඩ හරිනු මැන මා හට
මා ඔබේ සේවකයා ය..
ඔබ මාගේ රැජිණියයි..
සඳ රාජිණියනි,
ඔබේ සියුමැලි අත්ල
සිපගන්න ඉඩ දෙන්න මට
මල් විසුල තැනිතලාවේ
ඔබ එක්ක ඇවිදින්න
ඉඩ දෙන්න මට...
මා ඔබෙ සේවකයා ය..
ඔබ මාගේ රැජිණියයි.."


තරුණ කඩවසම් රුවක්.. තමාට ආයාචනා කරන අයුරු සඳවතී බලා සිටියා ය. ඇය විමතියට පත්විය. තමාට මෙතරම් ආලය කරන අයෙක් පොළවේ සිටිය හැකිද?? තමා දෙවඟනකි..ඔහු මනුෂ්‍යයෙකි.. තමාට ඔහුගේ ආලය පිළිගත හැකිද..තමාට ආලය කරන..තමාව වර්ණනා කරන ඔහු දුටු ඇගේ සිත සතුටින් ඉපිලුණි. සිහින් ආඩම්බරයක් සිතට මෝදූ විය. ගැහැණුකම ඇඟට දැනුණි. ඇය සැණින් විල දෙසට දිව ගියා ය. විලේ පෙනෙනා තමාගේ ප්‍රතිබිම්භය දෙස බලා සිටියා ය. තමා සැබවින්ම රූමත්ද? ඇගේ කම්මුල් ලැජ්ජාවෙන රෝස පැහැ විය. ඇයට මේසා ආදරය නුහුරු විය. ඔහු සැබැවින්ම තමාට හිතැති බව ඇයට සිතුණි. ඔහු හමුවීමට ඈ තීරණය කළා ය.

සඳවතී පොළවට ඒමට තීරණය කළා ය. 

සිනිදු කහ පැහැති රීදී සේලය පසෙකින් තැබූ ඈ අඳුරු ලෝගුවක් පොරවා ගත්තා ය. චන්ද්‍ර මාණික්‍යයෙන් සැදූ හිස පළඳනාව, මාලය හා තරු වළළු පෙළ ගලවා දැමී ය. තමා පොළවට යන්නේ නම් තමා දෙවඟනක ලෙස ගොස් බැරිය.. මිනිස් දුවක් විය යුතු ය. ඔහු හා දිවි ගෙවන්නේ නම් තමා ඔහු හා සමාන විය යුතු ය. ඈට සිතුණි. හෙමිහෙමින් හොර රහසේ ඈ දේදුනු පඩිපෙළ දිගේ පොළවට බැස්සා ය. හාත්පස අඳුරු විය. තමා ගලවා දමා ආ සේලය හා තරු වළළු කැළින් පමණක් ලොව එළිය නොවන බව ඈට වැටහුණි. නමුදු ආපසු හැරෙන්නට නොහැක. තමාට ආලය කරන ඒ සොඳුරු මිනිසා සොයා යා යුතු ය. 


ඔහු තම පැල්පතේ එළිපත්ත මත වාඩි වී පත් ඉරුවක කුමක්දෝ කුරුටු ගාමින් සිටුනු ඈට පෙනුණි. ඈ සෙමින් එදෙසට ගියා ය. ඔහු ඉහළ බලමින් කවක් මුමුණනු දුටු ඈ කව හොඳින් අසා ගැනීමට තවත් ළං විය..

"අහෝ සඳ නම් කුරිරු සිතැත්තී
නුඹට මට පිටුපා යා නම්
මට කවර සරණක්ද..
සැඟවී පලා යන්නී
මා හට මේසා දුක් නොදෙනු මැන
ඔබට පෙම් කිරීමම
වරදක් දෝ..මට නොවැටහේ.."


තමා පොළවට බටින් හිස් වූ ගුවන් ගැබ දෙස බලා ඔහු ශෝක වන බව ඈට වැටහුණි. ඈ ඔහු ඇමතීය..

"පෙම්බර කවිය.. මම නම් සඳවතීය වෙමි.. ඔබේ සොඳුරු ආලය දැක ඔබ සොයා ආවෙමි.. පෙම්බරයාණෙනි මින්මතුවට මම ඔබේම වෙමි.." තම රීදී සීනූ හඬින් ඈ කීවා ය. ඔහු බිය ගත්තෙකු සේ ඈ දෙස බැලුවේ ය. තමාට ගෙතුලට ආරාධනා කරන තෙක් සඳවතී බලා සිටියා ය. නමුත් ඔහු ගෙතුලට ගොස් පැලේ දොර වැසීය. ඈ තම විසල් දෙනෙතින් වැසුණු දොර දෙස බලා සිටියා ය.

"මම නම් මනුෂ්‍යයෙක් වෙමි. දෙවඟනක හා නොපෑහෙමි. ඔබ ආපසු ඔබේ ලොවටම යනු මැන. ඔබ හට දීමට ආලයක් මා සතුව නැත. දුප්පත් මා හට තව දුක් නොදෙනු මැනවි. අනික ඔබ අහසේදී තරම් රූමත් නැත. පළඳනාවන් නැත..සිනිදු රිදී සේලය නැත. " ඔහු ගෙතුල තුල සිට මොර ගෑ ය.




"නමුත් ඔබ මා හට අඬගැසීය. මා පැමිණීයේ ඔබ හට සුවය ලබා දීමටය." ඈ වේදනාවෙන් බර වූ හදවතේ හැඬුම් යටපත් කොට ඔහු ඇමතුවා ය. "ඔබගේ පැමිණීම මා බලාපොරොත්තු නොවීය. කවක් ලීවා පමණි." 

ඈට තමා රැවටුනු බව වැටහුණි. හදවතේ රිදුම වැඩි විය. හෙමි හෙමින් තමා ආ ලොවට යාමට ඈ පියවර නැගුවා ය. තමාව එළියට දමා දොර වැසූ ඔහුගේ හද ගලක් දෝ ඈට සිතුණි. මෙතරම් අපූරු බස් දොඬනා ඔහුට මෙතරම් රළු හදක් හිමි වූයේ කේසේද යන්න ඈට වටහා ගත නොහැකි විය. ඈ විලට ගියා ය. විලෙන් තම රුව දෙස බැලූ ඈ තමා රූමත් නැතිද යන්න තමාගෙන් ම විමසීය. නීල දෙනෙත් වලින් නොනැවතීම කඳුළු වැටෙන්නට විය..ඒ කඳුළු ඇගේ දෙකම්මුල් දිගේ රූටා ගොස විල ජලය මත වළළු සැදීය. ඒ කඳුළු සුදු පැහැ පාෂාණ වී විල් පතුලට කිඳා බැස්සේ ය. තමාට අයිති නැති ලොවක තමා තනිවූ බවක් ඈට දැනුණි. 

රැය ගෙවී යන බව වටපිටාවෙන් ඈට දැනුණි. ඈ යා යුතුය. සූර්ය රාජයා එනවිට ඈ යා යුතු ය. ඈ හෙමි හෙමි දේදුන්න දිගේ ඉහළට ගියා ය. රිදී සේලය හා ආභරණ එක් කරගත් ඈ ගුවනින් බැස ගියා ය. පසු දිනද ඈට ගුවනට ඒමට සිත් නොවුණි. ඒත් ඈ ආ යුතු ය.

 එදින සිට ඈ මසකට වරක් පමණක් තම මුහුණ දැකීමට ඉඩ හැරියා ය. ඉතිරි දිනයන්හී කළු සේලයක් හිස වට දවටන්නී මුහුණින් කොටසක් පමණක් පෙනෙන්නට හැරියා ය. 

ඈට ඊට පසු තවත් කවි සියක් දාහක් ඇසුණි. ඈ එය නොතැකුවා ය. තනිව සිටීම යෙහෙකි..ඈට සිතුණි.. "කවීන් නම් ලීමට සමත් ය. නැති ලොවක් මැවීමට සමත් ය. නමුදු වදන් පමණක් ම විශ්වාසයට ගත් නොහැක. කිසිවෙකුත් විශ්වාසයට ගත නොහැක. එකිනෙකා වෙනස් යැයි කියන මුත් වෙනස ඇත්තේ වදන් වල පමණි. ඇතුලාන්තය සමානය" ඈ සිතී ය. 

පසු කලෙක ඈට තවත් කවක් ඇසුණි.. සිහින් ගැහැණු හඬිකින් ඇසුණු කව ඈට අතීතය සිහි කරවීය. තවමත් ආරාධනා කොට දොර වසන මිනිසුන් මහ පොළව මත සිටින බැව් ඈ සිතුවා ය. නොදැනීම ඇගේ සුසුමක් සුළඟ හා මුසු විය.


සඳක් නම් අහසේම රැඳිය යුතුය.. 
පොළවට බට නම් වටිනාකම් සුළඟේ යායි..
මල නම් ගසකම රැඳිය යුතුය..
නටුවෙන් ගිලිහී නම් පරවී යාය..
මා නම් සඳකි පොළවට බට..
මා නම් මලකි නටුවෙන් මිඳි....